ROKERS ALLER LANDEN, KOM NAAR BEIRUT!

Het is begin januari en daar heb je die vervelende goede voornemens weer. Voor de zoveelste keer stoppen met roken, drinken, je vrouw slaan, met 150 door de bebouwde kom rijden. U kent ze wel. Januari als boeman voor al die kleine dingen die het leven zo aangenaam maken. Het probleem is dit: Ik drink absoluut nooit alcohol (Geef zo’n jongen een Fanta), ben absoluut tegen het slaan van vrouwen (Wat in de Arabische wereld een behoorlijke uitzondering is) en 150 kilometer per uur door de bebouwde kom mag in Beirut. Ik bedoel: Beirut heeft geen eens een postcode, laat staan verkeerspolitie. Dus of je nou 3 km p/u rijdt of 150, het zal echt niemand interesseren.
Blijft over: Roken. Onder het mom van een tevreden roker is geen onruststoker rook ik al jaren.

Foto rechts: Fanta is lekker, maar sommigen overdrijven (Foto: Perro Pictures)

Stom zeggen steeds meer mensen, en ze zullen wel gelijk hebben want de meerderheid heeft altijd gelijk (Vraag maar aan de buren van Noach). Maar die hele anti-rook hetze begint me ondertussen wel een beetje de keel uit te hangen. Dit oud-en-nieuw was ik in Londen en daar is ongeveer iedere derde advertentie ereen tegen roken. Ik snap dat je niet mag roken in de metro,
trein of in een kantoor. Maar zelfs de meeste coffeeshops zijn rook-vrij. Dit leidde ertoe dat ik ongeveer vier kilometer extra heb gelopen om een plek te vinden waar ze cappucino hadden en waar je mocht roken. Heel goed voor mijn conditie natuurlijk, maar eigenlijk vrij irritant. Zelfs een niet-rokende vriend van me ergerde zich eraan. “Fucking wankers,” zei hij nadat we de toegang werden geweigerd bij coffeeshop nummer zes. En dan te bedenken dat Londen nog tolerant is. In Ierland of Italie mag het helemaal nergens meer. Afgelopen zomer bezocht ik New York waar een vriend van me een eigen café


Foto rechts: Europeaan fietst vanuit Ierland naar Libanon om eindelijk een trekje te kunnen nemen, hier aan een waterpijp (foto: ERP)

heeft. Zelfs hij, als eigenaar, mag daar dus niet eens een sigaret opsteken. Ook op de terrasjes, buiten, is het verboden. Alleen zittend op vier stoelen, op de stoep, onder een verkeersbord Smokers mag je er een opsteken. Het is irritant dat de Staat en allerlei werkgroepen bestaande uit verveelde huisvrouwen/mannen zich het recht toe-eigenen om mij te dwingen gezonder te leven. Zeker omdat ik alleen mezelf ermee heb en niet – zoals met alcohol en uitlaatgassen van auto’s – anderen. Een café half rookvrij, half rokers, lijkt een prima rationele oplossing. Maar nee. Alles ist Verboten! Merkwaardig want al die niet-rokers hebben wel een auto waardoor half Nederland astma heeft en binnen vijftig jaar Rotterdam verwordt tot een plek waar je prima kunt zeilen of vissen.
Maar goed. Wat zeur ik. In woon in Beirut en daar kan je overal roken. Een pakje Marlboro kost iets meer dan een euro, wat ook niet verkeerd is. Ze mogen hier in het Midden Oosten dan misschien moeilijk doen over bijna alles, maar roken is gelukkig nog geen probleem. In café’s, op bezoek bij Libanezen, in

Foto boven : Auteur over dertig jaar (Foto: IRA)

ziekenhuizen (Wat zelfs ik vrij ver vind gaan); overal mag het. En dan bestaat er natuurlijk nog de waterpijp waar iedereen gezellig aan lurkt (En nee, daar zit GEEN hash in, maar tabak gemaakt van onschuldige rozenblaadjes). Zelfs op de nieuwe luchthaven van Beirut is het toegestaan te roken en bevinden zich geen bespottelijke afzuigmachines (Leuk voor een gay-bar misschien). Heel keurig hebben ze op Beirut-vliegveld de ene helft van het restaurant rookvrij gemaakt, in de andere helft mag je roken. Niemand doet moelijk, iedereen blij. Wanneer was de laatste keer dat Arabieren een rationeler en logischer besluit namen dan het liberale Westen?

Harald Doornbos