00.40-Het is nacht hier. Donker, maar rustig. Tenminste voor het moment. Warm is het ook. Heerlijk zomerweer. Heb net in Junieh, een christelijke voorstad van Beirut, wat gegeten met een paar collega's omdat alle restaurants in Beirut zelf dicht zijn. Nu weer thuis. Vanaf mijn balkon kan ik overdag een stukje Middellandse Zee zien. Ik weet het, het klinkt als een cliche, maar deze oorlog is hoogst surrealistisch.
Beirut is Parijs en Teheran in een.
In de christelijke- en soennietische wijken rijdt een groot aantal jongeren rond in Porche's of Jaguar's (ik snap ook niet waar ze het geld vandaan halen). En veel vrouwen lopen op straat rond in sexy, halve bh'tjes. Bonjour - kifik? Hallo, hoe gaat het? Frans en Arabisch gebruiken ze door elkaar. Op vakantie naar Parijs. Of dansen in Beirut, naar het strand in Byblos. Wijntje, leuke date, lekker tongen.
Goed. Dan neem de auto en rijd tussen de vijfhonderd meter en twee kilometer en je arriveert in de shi'ietische wijken van de stad. Overal portretten van de leider van de Iraanse revolutie, aytollah Khomeini. Gesluierde vrouwen, zwarte habaja's. Jongste kind op de heup, drie kinderen aan de hand. Moeder weer zwanger. Vader altijd voorop. Oude Mercedessen. Geen alcohol, geen frans, geen feesten (behalve religieuze). Op vakantie naar Iran om de heilige plekken te bezoeken.
Ik weet het: de typering van de niet-shi'iet en de wel-shi'iet is clichematig. Natuurlijk zijn er in Beirut ultra-religieuze christenen en heel erg seculiere shi'ieten. Maar voor de grote meerderheid van beide groepen klopt bovenstaande beschrijving wel. In de christelijke-, Druzische- en soennitische moslim wijken, gaat het leven - ondanks de oorlog - nog redelijk zijn gewone gang. Israel bombardeert hier niet, want Hezbollah heeft in deze wijken van de stad geen aanhang. Dus kunnen de mensen redelijk rustig ademhalen.
Maar in de shi'ietische wijken is het op dit moment een mengelmoes van Baghdad, Faludjah en Kandahar. Voortdurenden luchtaanvallen. Enorme bommen. Hele huizenblokken worden tegen de grond gegooid door de Israelies. Viaducten, straten, kruispunten zijn er opgeblazen. Vluchtelingen, doden, gewonden. De meeste huizen die nog overeind staan hebben inmiddels geen ramen meer door de kracht van de explosies.
Terwijl ik deze woorden schrijf, zijn er opnieuw drie raketten ingeslagen. Ik schrik, want in de nacht - die rustig was - jagen die reusachtige klappen angst aan. Maar ik weet ook dat ze niet bij mij in de wijk zullen vallen (tenminste vorlopig nog niet) en dat shi'ieten twee kilometer verderop letterlijk worden opgeblazen en de schrik van hun leven - en hun dood - hebben. Nu is het weer rustig. Maar ik hoor vliegtuigen boven de stad cirkelen (en natuurlijk het bijna constante geluid van een drone - een onbemand vliegtuigje. Ik weet niet of ik vannacht kan slapen. De klappen zijn, zelfs hier, enorm en het gevoel dat zo dicht bij me inde buurt de stad wordt afgebroken, maakt me er ook niet rustiger op. Ik hoor weer een luide BAAAAAM. Daar komt er weer een aan. Iets verder weg, een iets minder luide knal. Wat een ellende, wat een fucking ellende.

Harald Doornbos