BERICHT UIT TRIPOLI EN NAHR AL BARED KAMP

Beste mensen, Harryzzz wordt vaker niet, dan wel opgefrist. Maar de komende dagen probeer ik er weer wat verhalen op te zetten. Ik ben sinds vorige week zondag in Tripoli geweest. Vrij ongelooflijk allemaal wat ik daar gezien heb. Op dag een (zondag dus) werkelijk een oorlog in het centrum van Tripoli tussen Fatah al Islam (FaI) en politie/leger/gewapende burgers. Overal werd er geschoten. En dit dus allemaal midden in het centrum van Libanon's tweede stad. Uiteindelijk zijn de FaI militanten uit het centrum verdreven (merendeel gedood door het leger). Maar inmiddels had FaI het Palestijnse vluchtelingenkamp Nahr al Bared (15 km ten noorden van Tripoli centrum) volledig overgenomen. Bij al deze acties van FaI zijn tenminste 27 Libanese soldaten vermoord (sommigen doodgeschoten in de strijd, anderen werden verrast door FaI en soms zelfs in hun slaap onthoofd). Het Libanese leger is er nog steeds niet ingeslaagd (acht dagen nadat het allemaal begon) om FaI uit te schakelen. Hieronder een verhaal van me dat afgelopen zaterdag in de GPD kranten is verschenen:

ABDEL EN JAMAL HEBBEN HUN GEWEREN KLAAR STAAN

EL-MINIE – Op het kruispunt, gelegen vlak naast het omsingelde Nahr el-Bared Palestijnsevluchtelingenkamp, hebben zich op vrijdagmiddag niet alleen tientallen Libanese regeringssoldaten verzameld, maar ook een paar lokale Libanese jongens. En de jongens, allen twintigers, mogen dan burgers zijn, ze dragen net als de soldaten wapens. De een heeft een cowboyhoed op en houdt een kalashnikov in zijn hand. Een ander draagt nonchelant een geweer op zijn rug.

“Wij steunen ons leger in de strijd tegen Fatah al Islam en de Palestijnen in het kamp,” zegt een van de jongens.

Nog voordat hij is uitgesproken, klinkt er van dichtbij het geratel van een machinegeweer. Dan een paar enkele schoten, die weer gevolgd worden door langdurig geratel. Uiteindelijk duurt het vuurgevecht ongeveer 45minuten.

Zo klinkt dus een staakt-het-vuren rondom het kamp. Want officieel hebben leger en de omsingelde extremisten van Fatah al Islam afgesproken dat ze vandaag niet op elkaar schieten. “Kan je voorstellenwanneer de beslissende slag begint,” zegt een man.

Ondanks het geschiet, vertrekt bijna niemand een spier. Natuurlijk gaan de soldaten en de gewapende burgerjongens even in de berm staan of zoeken ze dekking tussen de huizen. Maar geen spoor van paniek of emotie.

Hier in het gehucht El Minie, zo’n zeshonderd meter ten zuiden van het Palestijnse kamp, zeggen deLibanese burgers dat ze helemaal niet willen vechten,maar gedwongen zijn zich te bewapenen vanwege de recente situatie.

“Zeventien jaar lang [sind het eindevan de burgeroorlog – hd] heb ik geen wapenaangeraakt,” vertelt Husam Shekkar, 35, die in een van huizen woont rondom het kruispunt, “maar nu kan ik niet anders. Al-Qaeda en hun Palestijnse bondgenoten bevinden zich op een steenworp afstand. Ik moet mijn huis verdedigen.”

Alle woningen hier – zo’n stuk of acht – worden bewoond door leden van de Shekkar familie. De schaduwin de tuinen is afkomstig van prachtige sinasappelbomen en bananen palmen. Bloemen staan in bloei.

Ondanks het geweld, biedt een bewoner koffie aan.“Volg me naar binnen,” zegt hij. In het huis bevinden zich afgezien van zijn bejaarde ouders, alleen manlijke familieleden. Alle vrouwen en kinderen zijn afgelopen zondag – toen leden van Fatah al Islam dit kruispunt en deze huizen aanvielen – naar een veiligere plek gebracht.

“Op zondag vochten wij actief met het leger mee tegen de terroristen van Fatah al Islam,” vertelt Abdel Nasser Shekkar, 45, die even verderop woont. “Maar nu het leger het kamp omsingeld heeft, dragen we slechts wapens in geval van nood.” Abdel Nasser haalt vervolgens een kalashnikov uit een kamer. “Iedereen in Libanon bewapent zich, je kunt niet als enige achterblijven,” zegt hij. Zijn zoon, de 22-jarige Jamal, een student, laat een zogenaamde ‘riot gun’ zien. Hiermee vecht hij tegen de leden van Fatah alIslam. “Deze extremisten geven de islam een zeer slechte naam,” meent Jamal, die een pleister op z’n neus heeft. Gewond geraakt tijdens gevechten? “Nee,” glimlacht hij, “boomtak tegen m’n neus”.

De Libanese familie’s in El Minie, die allen soennietische moslims zijn, hebben zeer concrete redenen om bang te zijn voor de leden van Fatah al Islam en hun Palestijnse bondgenoten. Nadat Abdel Nasser een videocamera uit een kamer haalt, speelt hij beelden af die hij vorige week donderdag zelf maakte vanaf zijn balkon. De beelden zijn uiterst exclusief, nog door geen buitenstaander gezien. Te zien valt hoe drie dagen voordat Fatah al Islam 27 Libanese soldaten doodschoot en onthoofde, bewapende leden van deze extremistische groep loopgraven aanleggen op niet meer dan 150 meter afstand van Abdel Nasser’s huis. De amateurvideo toont tenminse acht leden van Fatah al Islam. Ze graven en praten met elkaar. Als ze op een gegeven moment doorkrijgen dat ze gefilmd worden, pakt een van de extremisten een verrekijker waarna hij richting Abdel Nasser tuurt.

“Toen ik m'n camerauitzette,” vertelt hij, “Maakte de man met de verrekijker een lugubere beweging naar me, alsof hij m’n keel wilde doorsnijden.”