WAT EEN RUST...

Na de gewelddadigheden van donderdag is het op dit moment - donderdagnacht - uiterst rustig in Beirut. Niet helemaal vreemd, want er geldt een uitgaansverbod. Afgezien van wat jeeps en pantserwagens zie ik vanuit mijn appartement helemaal niets langsrijden. De straten uitgestorven, de nacht stil.

Ook in andere delen van de stad schijnt het rustig te zijn. Journalisten mogen nog wel de straat op, maar ik heb de afgelopen uren zitten werken aan een artikel voor mijn krant. Morgen, vrijdag, is een belangrijke dag voor Libanon. Blijft het rustig (de spertijd houdt op om zes uur 's ochtends) of begint het weer van voren af aan (kleine incidentjes die dan weer overslaan naar de rest van de stad/het land)?

Meeste Libanezen zijn toch wel een beetje geschrokken van het geweld op donderdag. Vier doden, ruim 200 gewonden. Rellen, vecht- en schietpartijen overal door de stad. Probleem gaat met name tussen soennietische- en shi'ietische Libanezen. Die eersten staan achter de regering, die laatsten zijn er juist fel tegen en willen de regering omverwerpen.

Ben zelf de grootste deel van de middag en avond in de stad geweest. Bijna alle winkels dicht, gewone burgers probeerden zich uit de voeten te maken. Overal brandende barricade's, versperde wegen en controleposten van het leger. We werden verscheidene keren aangehouden door met stokken en honkbalknuppels bewapende groepen jongeren. Omdat ze niet op hun voorhoofd hebben staan of ze nou soennieten of shi'ieten zijn, moet je hen eerst laten praten voordat jezelf iets zegt.

Laat op de middag weggestuurd door Hezbollah-jongens die wat banden in brand aan het steken waren. "Voor je eigen veiligheid," heette het natuurlijk.

Een uurtje later of zo stuitte ik met m'n auto op een groep shi'ietische jochies die een snelweg blokkeerden en ook bezig waren wat brandjes te stichten. Ze waren dertien jaar oud of zo en hadden honkbalknuppels bij zich. Werd aangehouden door die gasten. En wat bleek? Ze wilden een lift hebben naar een andere wegblokkade. Een trok een mes, dus toen zei ik maar:
"Ok jongens, stap maar in."

De raampjes gingen open, want ze waren met z'n vijven en de knuppels pasten niet op de achterbank. Dus de knuppels en stokken staken uit de raampjes. Mijn tolk, die ook shi'ietisch is, werd nu toch een beetje nerveus. Want niet alleen hadden ze messen bij zich, een andere jongen trok een pistool.

En zo reden we een kilometertje over de snelweg. Bij een rotonde wilden ze er uit. Daar stonden tevens een paar honderd andere shi'ieten - de meesten van Hezbollah of van Amal - te demonstreren. Deze demonstranten waren ook bewapend en duidelijk niet in een gezellige bui. Iets verkeerd doen of iets fouts zeggen zou de woede van de meute kunnen oproepen. Dus ik dacht nog even: "Nee he, daar gaat m'n auto."

Gelukkig waren de liftende jochies zo vriendelijk om tegen de andere demonstranten te zeggen dat "wij goede mensen waren" (we hadden hen immers meegenomen). Vervolgens leidden ze ons door de meute, die anders geheid de voorruit kapot had geslagen.

"He, jongens - bedankt," riep ik de jochies toe, waarna ze zwaaiden en ik gas gaf.

Met de auto gered (honderden zijn er vandaag in Beiroet vernield of in brand gestoken), zei ik tegen m'n tolk dat dit toch een behoorlijk riskant tochtje aan het worden was. Want overal liepen bewapende goepen jongens over straat. Niet alleen in de shi'ietische wijken. Ook in de soennietische gebieden waar we door heen reden, patrouilleerden honderden soennieten met stokken en knuppels op de wegen. Frappant was dat Haret Hreik (een gedeelte van Dahia - de shi'ietische buitenwijken) onmiddellijk na de eerste rellen was overgenomen door Hezbollah. De Libanese verkeerspolitie was weg, Hezbollah jongens regelden het verkeer. Op kruispunten en in auto's bevonden zich Hezbollah-leden met walky-talkies in de hand.

"Tijdens de oorlog [afgelopen zomer] was ik bijna nooit bang," zei ze, "Maar dit is angstaanjagend."

De chaos, de woedende meute's, het niet weten met wie je te maken hebt, het weinig daadkrachtige optreden van de Libanese politie of het leger, de rookwolken, de wegblokkades, het geluid van geschiet. Tja, ik kon alleen maar tegen haar zeggen dat ze gelijk had.

Harald Doornbos