BEESTEN EN OORLOG

Je mag er natuurlijk eigenlijk niets over zeggen, want het lijden van mensen is veel belangrijker en tragischer dan dat van beesten. Maar toch moest ik even slikken vanmiddag. We reden door Bent Jbail, helemaal in het zuidoosten van Libanon. Alles kapot - huizen, auto's en weet ik veel wat nog meer. Vliegtuigen bombarderen in de verte. Een rookpluim dichtbij; een heuvel verwijderd.
We slaan de weg in een naar een klein dorpje. Puin vult de wegen, stilte de huizen en tuinen. We stappen uit. Helemaal niets, helemaal niemand. Wat een afwezigheid van leven. Uit een open deur hoor ik geritsel. Ik kijk en zie een koe staan en een koe liggen. De liggende is dood en stinkt, de staande koe zoekt eten en is nerveus. Uit een gang naast de stal komt een jong poesje aangelopen. Miauw, miauw doet-ie. Achter het kleintje, de moederpoes. Beiden zijn mager. De nerveuze koe loeit. Zij heeft honger. De katten ook: honger, honger, honger. Bijna twintig dagen zitten ze al zonder eten. De dode koe is vast gestroven aan de hongersdood, want hij stond vastgebonden en ligt nu op de grond, nogsteeds aan een koord dat verbonden is met de lege voederbak.
Ik heb alleen een reep chocolade bij me, maar dat lusten de koe en de katten zelfs nu niet. Ik zie op straat, half tussen het puin, een zak haver liggen. Ik ben een stadsmens, weet niet of koeien dat ook eten. Desondanks maak ik de zak open en gooi de twintig kilo haver net buiten de stal. De koe toont interesse.... Voor de katten niets, die moeten het maar blijven doen met muizen of andere zaken. Als we tien minuten later wegrijden (geen mens gezien, ondanks herhaalde oproepen aan personen om uit hun schuilplaatsen te komen), blijven de koe en de katten onrustig loeien en miauwen.
Terug op de hoofdweg nabij Bent Jbail zien we paarden loslopen. Met hun eigenaren gevlucht en bijna alle dorpelingen weg, nemen de paarden, de koeien, de katten en de geiten de macht over. Wellicht is dat in deze regio maar het beste, want de mens hier lijkt toch alleen maar verslaafd aan geweld, haat en vernietiging.
Een aantekening wil ik hier echter bij maken. Laten we niet hopen dat het schaap van op de foto de nieuwe burgemeester wordt van het gebied. Want dit schaap liep dus in een kudde (zonder herder) met een plastic emmer op z'n kop. En dat ruim tien minuten lang. Uiteindelijk zijn we zachtjes naar haar toe geslopen en hebben de emmer van haar kop getrokken. Je zag het schaap weghuppelen en denken: "Ha!!!! Eindelijk kan ik weer om me heenkijken."
Vernieling, rookpluimen, dood, oorlog. Arm schaap.

Harald Doornbos