URUZGAN EN KARREMANS

Normaliter begint het geweld in Uruzgan, centraal Afghanistan, pas weer in de lente, als het niet meer zo koud is en de sneeuw is gesmolten in de bergen. Maar deze keer lijkt de Taliban, die in Uruzgan vecht tegen het Afghaanse leger en Amerikaanse soldaten, dikke winterjassen te gebruiken. Het is namelijk in Uruzgan uiterst onrustig. Op vrijdag werden tenminste zes Talibanstrijders dood geschoten nadat ze een convooi van Afghanen en Amerikanen onder vuur had genomen. Dat convooi was juist weer bezig met, zoals het Amerikaanse leger zegt, "een offensieve patrouille" in een poging om "de bevoorradingslijn van de terroristen te verstoren". Vorige week nog blies een zelfmoordenaar zich op in Uruzgans hoofdstad Tarin Kot, juist op het moment dat de Amerikaanse ambassadeur in Afghanistan op bezoek was. Gevolg: tien doden (allen Afghanen) en vijftig gewonden, waaronder veel politiemannen.
Aangezien Nederlandse troepen naar Uruzgan gaan, betekent deze escalatie van geweld, dat hun missie er alleen maar moeilijker op zal worden. Op vrijdag sprak ik nog met een woordvoerder van het ministerie van Defensie in Den Haag. Volgens hem is de situatie in Uruzgan "veel minder gevaarlijk dan velen in Nederland denken". Dat zal best zo zijn (ik ben zelf nog nooit in Uruzgan geweest), maar ik herinner me nog goed de woorden die een zekere meneer Karremans vanuit Srebrenica tegen me zei tijdens een telefonisch interview, enkele weken voordat de enclave viel: "Ach, u moet het zo zien: Des te moeilijker de situatie is, des te beter we ons voelen."

Harald Doornbos