Tuesday, January 24, 2006


CLUB TALIB, CLUB JAN EN CLUB USA

Sommigen gaan naar Tenerife, anderen naar Uruzgan. Voor de verwarde globetrotter: Uruzgan ligt ergens in het midden van Afghanistan.
Het is de plek waar midden dit jaar waarschijnlijk ruim duizend Nederlandse soldaten arriveren.
Er is daar Uruzgan geen Club-Med, wel een Club-Talib, een Club-Jan en een Club-USA. Klinkt gezelligger dan het in de werkelijkheid is. De Club-Taliban probeert iedereen te vermoorden die niet de hele dag aan god denkt. Regelmatig vinden er boekverbrandingen plaats (zie foto van de nazi's, de enige niet-moslims die op respect van Club-Taliban kunnen rekenen). Ook cassettebandjes en dvd's worden onmiddellijk vernietigd. maar Club-Taliban denkt groter. Zo steken ze al jarenlang meisjesscholen in brand omdat ze menen dat vrouwen geen onderwijs mogen krijgen. Maar sinds kort gaan ook steeds meer jongensscholen in vlammen op in Uruzgan en aangrenzende provincies. De reden? Er wordt daar niet alleen godsdienstonderwijs gegeven maar ook rekenen, lezen en schrijven. Briljant! Want lezen, schrijven en zeker rekenen is helemaal nergens voor nodig als je god aan je zijde hebt. Het gaat Club-Talib er namelijk alleen maar om dat jongens de koran uit hun hoofd leren. Daarvoor hoef je niet te kunnen rekenen, te schrijven en zelfs niet te lezen. Want in Afghanistan spreken ze Dari of Pasto (Pathaans). Omdat de koran is geschreven in het Arabisch (een taal die niemand in Afghanistan kent), leren de Talib-jongetjes dus alleen Arabische klanken uit hun hoofd (waarvan ze dus geen flauw benul hebben wat het betekent). De koran is een paar honderd bladzijden dik – ga er maar aanstaan!
Club Jan is het legertje van de regionale gouverneur Jan Muhammad; een heel verantwoordelijk bestuurder die niet kan lezen, noch kan schrijven, in drugs handelt en zes loverboys heeft waarmee hij allemaal vieze dingen uithaalt. Al met al een behoorlijke doorsnee Pathaanse Afghaan.
Club-USA zijn de Amerikaanse troepen die daar op Club-Talib jagen en af en toe nemen ze ook de Arabische jongens van Club-Qaida mee. Vergeleken met Club-Talib en Club-Jan steken de jongens van Club-USA behoorlijk normaal af. De meesten zijn keurig getrouwd, betalen belasting en vinden Tenerife een stuk leuker dan Uruzgan. Half maart ga ik een paar dagen met Club-USA mee in Uruzgan. Kijken hoe het er is en alvast de sfeer proeven die Club-Holland binnenkort te wachten staat.

Harald Doornbos

Tuesday, January 17, 2006


TOCH URUZGAN!

Ik mag nu toch met de Amerikanen mee naar Uruzgan in Afghanistan. Heb vanochtend email gekregen met toestemming van de Amerikanen. Maar ministerie van Defensie in Den Haag schijnt eerder een merkwaardig spelletje te hebben gespeeld in Afghanistan met een verslaggever van Nova en de Groene Amsterdammer. Details volgen later vandaag.

Harald Doornbos

Sunday, January 15, 2006

STOP DE PERSEN! (Trouwens, voor een ieder die de Iraanse president ook zo'n irritant mannetje vindt, lees: Stop de Perzen!)

NEDERLANDSE AUTORITEITEN DRAGEN AMERIKAANSE LEGER OP OM NEDERLANDSE JOURNALISTEN TE WEREN UIT URUZGAN. (Maar als je Den Haag belt zeggen ze dat er geen enkel probleem bestaat)

Omdat geen Nederlander ooit in Uruzgan is geweest, heb ik de afgelopen weken geprobeerd om dit gebied in te komen. In Pakistan, aan de grens met Afghanistan, zei iedereen echter tegen me: “Ben je helemaal gestoord – de kans dat je terugkomt uit Uruzgan is bijzonder klein. De Taliban daar hakt je kop eraf”.
Dus terug naar huis in Beirut, nadenken over een andere mogelijkheid om in Uruzgan te komen (en het gebied ook weer met opgeheven hoofd te kunnen verlaten). Met de Amerikanen mee – embedded dus – leek een goede optie. Direct het Amerikaanse leger gecontacteerd. “Kan niet”, zeiden ze, “We hebben geen plek in Uruzgan voor een embed.” Twee weken later echter een nieuw mailtje van diezelfde Amerikanen: “Je kunt toch mee naar Uruzgan. Geen probleem. Laten we een datum prikken. En geef ons een copie van je paspoort en perskaart.” Opgewonden over deze plotselinge wending van zaken, voldeed ik snel aan de verzoek van de Amerikanen. Naar Uruzgan – perfect!
Maar een dag later was het allemaal weer anders. Ik ontving dit berichtje: Harald, Please be advised that all Dutch embeds have been put on hold pending a decision from the Dutch government. Thanks for your understanding.
Oftewel: Alle Nederlandse embeds zijn in de ijskast gezet afhankelijk van een beslissing van de Nederlandse regering. De vraag is natuurlijk: Hebben de Amerikanen zelf een stop gezet op Nederlandse embeds naar Uruzgan of hebben de Nederlandse autoriteiten aan de Amerikanen gevraagd om alle Nederlandse embeds te weigeren? Onmiddellijk voorgelegd aan de Amerikanen: Wie heeft de embeds voor Nederlandse journalisten stopgezet?
En geloof het of niet, dit was de reactie die ik kreeg: My understanding is that it is your government, because they have not decided their involvement yet.
Duidelijk dus: Nederlandse autoriteiten hebben de Amerikanen gevraagd om Nederlandse journalisten tegen te houden. Contact met de NVJ opgenomen. “Als dit waar is," zei Kees Schaepman, de voorzitter, "Dan zijn dit toestanden uit de jaren vijftig.” En daar ben ik het helemaal mee eens: Vanwege politieke redenen journalisten weren – dat gaat ver.
Ook maar vanuit Beirut met het ministerie van Defensie gebeld. Wat maken jullie me nou? zei ik tegen woordvoerder overste Nico van der Zee. “Bijzonder merkwaardig,” reageerde hij, “Ik weet daar niets van. Zo’n verzoek komt in ieder geval niet van de Directie Voorlichting van het ministerie van Defensie. Wij vinden het juist heel goed als journalisten naar Uruzgan gaan.” Dus ik vroeg: Hoe verklaart u dan de reactie van de Amerikanen in Afghanistan? Nee, dat snapte-ie ook. Later belde de woordvoerder terug: “Ik kan natuurlijk niet uitsluiten dat iemand [vanuit Nederland] een signaal in die richting heeft gegeven aan de Amerikanen,” aldus Van der Zee. Ook zei hij dat de Nederlandse autoriteiten nu onmiddellijk een bericht naar de Amerikanen in Afghanistan hebben gestuurd met de mededeling dat Nederland er absoluut niets op tegen heeft wanneer een Nederlandse journalist embedded mee wil naar Uruzgan.
Ik hoop danook binnenkort weer op een positief berichtje van de Amerikanen. Al blijft het allemaal erg verdacht.
Het enige lichtpuntje voor Nederland is dit: Met zoveel gedoe voordat er uberhaubt een militair een voet op de grond heeft gezet in Uruzgan, vallen de problemen in Uruzgan zelf eigenlijk reuze mee. Onthoofd worden door de Taliban moet minder pijnlijk zijn voor Balkenende cs dan de politieke lijdensweg waar ze nu al weken doorheen gaan.

Harald Doornbos
KANDAHAR ROCKS!

Gisteren meldde Harryzzz het al – zuid-Afghanistan wordt steeds gevaarlijker voor Westerse troepen. Om deze claim bij te zetten, heeft een zelfmoordenaar van de Taliban zich op zondag opgeblazen in de zuid-Afghaanse stad Kandahar.
Doelwit van de aanslag was een convooi van Canadese troepen. Details over slachtoffers ontbreken er nog. Er zijn in ieder geval gewonden gevallen omdat ooggetuigen zagen hoe bebloede mensen werden afgevoerd op brandcards.
Tevens is het onduidelijk of de zelfmoordenaar harryzzz heeft gechekt voordat hij overging tot deze, toch vrij drastische, actie. De meesten zullen namelijk denken dat Kandahar niet over internet beschikt. Maar ik was daar een tijdje geleden en – tot mijn eigen verbazing – bestond er een internetclub met de snelste verbinding die ik ooit buiten Europa heb mogen gebruiken. De eigenaar, een slimme Afghaan, had een satellietverbinding geritseld, waardoor hij de waardeloze telefoonlijnen omzeilde en het mogelijk was om ongeveer met de speed of light gebruik te maken van het internet. Kandahar rocks!

Harald Doornbos

BIJZONDERE RELLEN IN BEIRUT

Zaterdag waren er rellen in Beirut. Nou is dat niet zo speciaal, want ik durf te wedden dat er in wel honderd steden in de wereld gisteren relletjes waren – voetbal, vossenjacht, anti-amerika enz. De mens windt zich nou eenmaal op over eindeloos veel zaken.
Maar deze relletjes in Beirut waren toch opzienbarend omdat ongeveer 300 aanhangers van Hezbollah en Harakat Amal in elkaar werden geslagen door de Libanese politie. De demonstranten protesteerden tegen de komst van een Amerikaanse diplomaat in Libanon.
Beide clubs, Hezbollah en Harakat Amal, maken deel uit van de Libanese regering terwijl Hezbollah de enige militie uit de oorlogsperiode is die niet haar wapens hoefde in te leveren en al jaren min of meer een staat binnen de staat vormt.
Dat de echte Libanese staat dan nu geweld gebruikt tegen pro-Hezbollah/Harakat Amal demonstranten is dus nieuw. Tot nu toe durfden de Libanese autoriteiten niet op te treden tegen Hezbollah uit angst dat de shi’ietische zeloten onrust zouden gaan zaaien in het toch al zo verdeelde Libanon.
Tijdens de rellen, in het centrum van Beirut, zette de politie traangas en waterkanonnen in tegen de met name jonge demonstranten.
De meeste Libanese televisiezenders zwegen het geweld dood (christenen, soennieten, Druzen en shi’ieten hebben allemaal hun eigen televisie zenders). Dit natuurlijk omdat de niet-shi’ieten in Libanon bang zijn dat beelden van met politie vechtende shi’ieten zal leiden tot onrust in het land. Alleen de televisiezender van Hezbollah, Al Manar (wat in het arabisch De Vuurtoren betekent – U voelt de symboliek al: God’s licht als leidraad naar de veilige haven), zond wel beelden uit van de rellen. Het weinig voorspelbare commentaar op Al Manar was dan ook: “Schande! De Libanese politie deed dit in opdracht van Amerika! Als shi’ieten de straat op gaan worden ze in elkaar geramd, als christenen, soennieten of Druzen hetzelfde doen, worden ze met rust gelaten door de politie.” Beetje pijnlijk was wel dat uit de televisiebeelden bleek dat de demonstranten de politie eerst aanvielen met stokken, pas daarna zette de politie geweld in. Maar voor Hezbollah staat zo’n nuancering vanzelfsprekend gelijk aan verraad.

Harald Doornbos

Saturday, January 14, 2006

URUZGAN EN KARREMANS

Normaliter begint het geweld in Uruzgan, centraal Afghanistan, pas weer in de lente, als het niet meer zo koud is en de sneeuw is gesmolten in de bergen. Maar deze keer lijkt de Taliban, die in Uruzgan vecht tegen het Afghaanse leger en Amerikaanse soldaten, dikke winterjassen te gebruiken. Het is namelijk in Uruzgan uiterst onrustig. Op vrijdag werden tenminste zes Talibanstrijders dood geschoten nadat ze een convooi van Afghanen en Amerikanen onder vuur had genomen. Dat convooi was juist weer bezig met, zoals het Amerikaanse leger zegt, "een offensieve patrouille" in een poging om "de bevoorradingslijn van de terroristen te verstoren". Vorige week nog blies een zelfmoordenaar zich op in Uruzgans hoofdstad Tarin Kot, juist op het moment dat de Amerikaanse ambassadeur in Afghanistan op bezoek was. Gevolg: tien doden (allen Afghanen) en vijftig gewonden, waaronder veel politiemannen.
Aangezien Nederlandse troepen naar Uruzgan gaan, betekent deze escalatie van geweld, dat hun missie er alleen maar moeilijker op zal worden. Op vrijdag sprak ik nog met een woordvoerder van het ministerie van Defensie in Den Haag. Volgens hem is de situatie in Uruzgan "veel minder gevaarlijk dan velen in Nederland denken". Dat zal best zo zijn (ik ben zelf nog nooit in Uruzgan geweest), maar ik herinner me nog goed de woorden die een zekere meneer Karremans vanuit Srebrenica tegen me zei tijdens een telefonisch interview, enkele weken voordat de enclave viel: "Ach, u moet het zo zien: Des te moeilijker de situatie is, des te beter we ons voelen."

Harald Doornbos

Friday, January 13, 2006

MIJN TROUWSTE FANS

Echt veel fans zal ik niet hebben, maar ik weet wel dat de trouwste fans mijn ouders zijn. Niet dat ze het zo leuk vinden dat ik al jaren in het buitenland woon en regelmatig in een oorlog zit, maar zeuren daarover hoor ik ze nooit. En omdat het maar niet lukt om een boek te schrijven (en het aan hen op te dragen), dan maar deze beduidend kortere tekst.
Mijn ouders zijn mijn trouwste fans omdat ze altijd luisteren en niet direct zelf beginnen te vertellen. Omdat ze nooit zeggen dat je “gek” moet zijn om naar een oorlog te gaan, iets wat hele volksstammen in Nederland wel vinden. Omdat ze radio luisteren en krantenlezen als verslaafden. Omdat ze altijd ieder radiogesprekje opnemen op een cassettebandje. Omdat ze hun vakantie uitstellen als ze weten dat ik me ergens in een oorlog in de problemen bevind. Omdat ze zich zorgen maken, maar me nooit een schuldgevoel aanpraten. En....ik zal het niet ontkennen....ze zijn ook een beetje mijn trouwste fans omdat ik hun zoon ben.

Harald Doornbos

Monday, January 09, 2006


WOW…

Harryzzz heeft een mijlpaal bereikt. Maar liefst 100 mensen hebben tot nu toe ingelogd op harryzzz. En dat in een week! 100 mensen zijn dus twee volle bussen, een hele lege Arena en als 100 mensen naast elkaar gaan staat krijg je een enorme rij van ongeveer 50 (!) meter lengte. Fantastisch. En dan te bedenken dat een stukje in de GPD-kranten een bereik heeft van anderhalf miljoen (Een rij van 750 kilometer). Lang leve het internet, weg met die ouderwetse gedrukte krant!

Harald Doornbos

QUOTE VAN DE WEEK / WEEKLY QUOTE

Iedere maandag op harryzzz, de quote van de week:
Every Monday on harryzzz, the quote of the week:

But first this: I spoke yesterday to a good friend of mine who is currently in Mecca, where he is performing the hajj. He told me, to his own annoyance, that "even four years after 9/11 , hardly any of my fellow pilgrims is willing to admit that Osama bin Laden is to blame for the twin tower attacks". Weird, I said, since Bin Laden himself has more or less admitted it. "Anyway," my friend said, "It's the same old shit about blaming the jews, the CIA and Bush himself."
"Well, anyway, try to have a good time," I said.
"I'll try, I'll try," he responded with a heavy voice.

It's terrible to see that the mixture of Al-Qaeda and ignorance among so many muslims, kills all progressive, rational elements within islam.

That's why the quote of the week is the following:

"Many muslims like to say that Islam is being blamed for the acts of a small radical minority. Such is not the case. It is being blamed for the silence of the many."

Sunday, January 08, 2006


PICTURES BAGHDAD

Little old, but click here to view a couple of pictures I made during visit to Baghdad, Iraq in Jan/Feb 2005.

Beetje oud, maar begin 2005 was ik in Baghdad. Klik hier voor een paar foto’s die ik er maakte.

Harald Doornbos

TOPPUNT VAN ZINLOOSHEID


Foto: Afghanistan kent geen theorie-rijexamen. De vuistregel is: Rijd rechts. (foto: lang Leve Amersfoort BV)

Zelfmoordaanvallen gaan niet altijd goed. Onlangs (begin december 2005) probeerde een Taliban aanhanger zichzelf op te blazen in de zuid-Afghaanse
stad Kandahar. Het doel waren Amerikaanse militairen. De talibanner staat te wachten langs de weg. Op het moment dat er een Amerikaanse convooi aankomt, rent hij naar de Amerikanen toe. Maar voordat de zelfmoordenaar de Amerikanen bereikt, wordt hij geschept door een man op een brommer. U raadt het al: Luide explosie – zelfmoordenaar dood en de brommerbestuurder ook. Onder de Amerikanen geen doden of gewonden, het convooi reed gewoon door.

Moraal van dit verhaal: Voetgangers – kijk altijd eerst naar links, dan naar rechts (Ook in de bebouwde kom!)

Harald Doornbos

Saturday, January 07, 2006

ALLE INCIDENTEN OP EEN RIJTJE


Zuid-Afghanistan, de plek waar Nederlandse troepen naar toe gaan, is zeer onrustig. Dat wisten we al, maar klik hier en krijg een goed idee van de intensiteit van het taliban geweld. Overzicht toont incidenten gedurende maand december 2005.

Harald Doornbos

Foto: Het is pertinent NIET WAAR dat, ondanks de titel, het magazine BOMB het lijfblad is van de taliban. (foto: EL Jappo)

Thursday, January 05, 2006


EYE ON URUZGAN!

Omdat de Nederlandse regering zo heroisch wil zijn om democratie en stabiliteit te brengen naar de Afgaanse provincie Uruzgan, zal harryzzz de situatie in zuid-Afghanistan op de voet volgen. Het is nog niet helemaal zeker dat tussen de 1100 en 1300 Nederlandse troepen naar Uruzgan gaan, maar de kans lijkt erg groot. De taliban heeft al te kennen gegeven de Nederlanders rauw te lusten, dus laten we hopen op niet wederom een Nederlands militair fiasco.

Klik hier voor AP verhaal over zelfmoordaanslag vandaag in Uruzgan's hoofdstad Tarin Kot.

En hier voor verhaal over onthoofding van schoolmeester die meisjes toeliet op zijn school in Uruzgan's naburige provincie Zabul:

Harald Doornbos
DIT IS DUS EEN BELANGRIJK (EN ONDERGESNEEUWD) BERICHT:

Een Algerijnse krant (The Young Independent) meldt dat er rondom nieuwjaar drie Al-Qaeda verdachten zijn gearresteerd in Algerije die maar liefst 20 miljoen euro bij zich hadden. Het geld werd gevonden in hun auto, alsmede Al-Qaeda propaganda materiaal, communicatie apparatuur en wapens. De drie behoorden tot Al-Qaeda in Afrika, een zeer belangrijk continent voor Al-Qaeda omdat het hele noorden en midden islamitisch is, waaronder het volledig chaotische en zeer fundamentalitische Somalie.
Met name dat geld is interessant. Want 20 miljoen euro is een enorm bedrag. (Ter vergelijking: De bankoverval met de grootste buit in de hele geschiedenis van het Verenigd Koningkrijk, waarschijnlijk gepleegd door de IRA in december 2004, bedroeg ongeveer 35 miljoen euro). Als het bericht inderdaad waar blijkt te zijn, dan is dit meer dan zorgerlijk. Al-Qaeda beroept zich natuurlijk op de hulp van god, maar zonder geld komen ze nergens. Mensen moeten worden omgekocht, wapens aangeschaft, er moet eindeloos gereisd worden. En denk niet dat potentiele leden van Al-Qaeda niet aan geld denken. Onlangs sprak ik in Pakistan met een voormalig lid van Laskar-e-Toiba, een zeer radicale Kashmierse groep die vecht in het Indiase gedeelte van India maar in Afghanistan en Pakistan samenwerkt met Al-Qaeda. De jongen vertelde me dat hij een paar maanden een militaire training had gevolgd in Mansehra (gelegen in de provincie NWFP, twee uur rijden in noordelijke richting vanuit de hoofdstad Islamabad). Ze hadden hem een paar honderd dollar per maand beloofd, iets dat voor Pakistaanse begrippen een hap geld is. Maar ze hadden hem maar een maand of twee, drie betaald, daarna ging de kraan dicht. En dus dacht de jongen: "Kom op, voor niets doe ik niet mee aan de jihad, de heilige oorlog."
Er zijn nu drie mogelijkheden:
1. Het bericht is onzin. (Wie het wil uitzoeken kan weleens met een fantastisch exclusief verhaal thuiskomen, want volgens mij zou het weleens waar kunnen zijn - freelance journalisten koop een ticket naar Algiers!!!!)
2. Al-Qaeda in Afrika is een enorme klap uitgedeeld, ze zijn nu door hun meeste geld heen. Dit zou een zegen zijn voor Afrika dat al genoeg problemen heeft en niet zit te wachten op nog meer aanslagen zoals op de twee Amerikaanse ambassades, eind jaren '90.
3. Al-Qaeda beschouwt de arrestatie van het trio en het verlies van het geld vervelend, maar beschikt over zoveel financiele armslag dat het geen drama is. Dat zou veelbetekend en gevaarlijk zijn. Want alleen de hele rijken halen hun schouders op over het verlies van 20 miljoen euro.

Harald Doornbos

Wednesday, January 04, 2006


MAJOR BLESSING

Heel kort: Ik was onlangs in Irak, embedded met een eenheid van het Amerikaanse leger in het zuiden van Baghdad. En geloof het of niet, maar de legerpredikant die de eenheid bij zich had heette meneer Blessing (Zegen). En zijn rang in het leger was een majoor. Dus iedereen noemde hem, heel terecht, Major Blessing, wat in het engels betekent: Grote Zegen. De meeste soldaten vonden het trouwens geen ‘major blessing’ dat ze in Irak waren. Op de basis is het saai, buiten is het gevaarlijk. De meeste soldaten zien anderhalf jaar lang nauwelijkse een vrouw. Alleen maar mannen, mannen, mannen – overal mannen.

Harald Doornbos

Tuesday, January 03, 2006


Lid Moslimbroederschap met kerstmuts op in Egypte: "En er staat geschreven: Gij zult een gelukkig nieuwjaar hebben, want anders...!"

Toch wel de grappigste nieuwsjaarskaart die dit jaar tussen de post/mail zat. Met dank aan Ferry B. (Niet te verwarren met Ferdie E. svp)

Harald Doornbos


ROKERS ALLER LANDEN, KOM NAAR BEIRUT!

Het is begin januari en daar heb je die vervelende goede voornemens weer. Voor de zoveelste keer stoppen met roken, drinken, je vrouw slaan, met 150 door de bebouwde kom rijden. U kent ze wel. Januari als boeman voor al die kleine dingen die het leven zo aangenaam maken. Het probleem is dit: Ik drink absoluut nooit alcohol (Geef zo’n jongen een Fanta), ben absoluut tegen het slaan van vrouwen (Wat in de Arabische wereld een behoorlijke uitzondering is) en 150 kilometer per uur door de bebouwde kom mag in Beirut. Ik bedoel: Beirut heeft geen eens een postcode, laat staan verkeerspolitie. Dus of je nou 3 km p/u rijdt of 150, het zal echt niemand interesseren.
Blijft over: Roken. Onder het mom van een tevreden roker is geen onruststoker rook ik al jaren.

Foto rechts: Fanta is lekker, maar sommigen overdrijven (Foto: Perro Pictures)

Stom zeggen steeds meer mensen, en ze zullen wel gelijk hebben want de meerderheid heeft altijd gelijk (Vraag maar aan de buren van Noach). Maar die hele anti-rook hetze begint me ondertussen wel een beetje de keel uit te hangen. Dit oud-en-nieuw was ik in Londen en daar is ongeveer iedere derde advertentie ereen tegen roken. Ik snap dat je niet mag roken in de metro,
trein of in een kantoor. Maar zelfs de meeste coffeeshops zijn rook-vrij. Dit leidde ertoe dat ik ongeveer vier kilometer extra heb gelopen om een plek te vinden waar ze cappucino hadden en waar je mocht roken. Heel goed voor mijn conditie natuurlijk, maar eigenlijk vrij irritant. Zelfs een niet-rokende vriend van me ergerde zich eraan. “Fucking wankers,” zei hij nadat we de toegang werden geweigerd bij coffeeshop nummer zes. En dan te bedenken dat Londen nog tolerant is. In Ierland of Italie mag het helemaal nergens meer. Afgelopen zomer bezocht ik New York waar een vriend van me een eigen café


Foto rechts: Europeaan fietst vanuit Ierland naar Libanon om eindelijk een trekje te kunnen nemen, hier aan een waterpijp (foto: ERP)

heeft. Zelfs hij, als eigenaar, mag daar dus niet eens een sigaret opsteken. Ook op de terrasjes, buiten, is het verboden. Alleen zittend op vier stoelen, op de stoep, onder een verkeersbord Smokers mag je er een opsteken. Het is irritant dat de Staat en allerlei werkgroepen bestaande uit verveelde huisvrouwen/mannen zich het recht toe-eigenen om mij te dwingen gezonder te leven. Zeker omdat ik alleen mezelf ermee heb en niet – zoals met alcohol en uitlaatgassen van auto’s – anderen. Een café half rookvrij, half rokers, lijkt een prima rationele oplossing. Maar nee. Alles ist Verboten! Merkwaardig want al die niet-rokers hebben wel een auto waardoor half Nederland astma heeft en binnen vijftig jaar Rotterdam verwordt tot een plek waar je prima kunt zeilen of vissen.
Maar goed. Wat zeur ik. In woon in Beirut en daar kan je overal roken. Een pakje Marlboro kost iets meer dan een euro, wat ook niet verkeerd is. Ze mogen hier in het Midden Oosten dan misschien moeilijk doen over bijna alles, maar roken is gelukkig nog geen probleem. In café’s, op bezoek bij Libanezen, in

Foto boven : Auteur over dertig jaar (Foto: IRA)

ziekenhuizen (Wat zelfs ik vrij ver vind gaan); overal mag het. En dan bestaat er natuurlijk nog de waterpijp waar iedereen gezellig aan lurkt (En nee, daar zit GEEN hash in, maar tabak gemaakt van onschuldige rozenblaadjes). Zelfs op de nieuwe luchthaven van Beirut is het toegestaan te roken en bevinden zich geen bespottelijke afzuigmachines (Leuk voor een gay-bar misschien). Heel keurig hebben ze op Beirut-vliegveld de ene helft van het restaurant rookvrij gemaakt, in de andere helft mag je roken. Niemand doet moelijk, iedereen blij. Wanneer was de laatste keer dat Arabieren een rationeler en logischer besluit namen dan het liberale Westen?

Harald Doornbos